روزه کله گنجشکی
کودکی که هنوز به حد تکلیف نرسیده بود وسحر همراه خانواده بیدار می شد وسحری می خورد وودلش می خواست روزه بگیرد ولی طاقت نمی آورد ومعمولا در نزدیکی های ظهر روزه خود را می شکست ومقدار کمی غذا می خورد ودوباره تا افطار چیزی نمی خورد ،شهرت داشت که روزه کله بِجِکو kalla-bejeku (کله گنجشکی)گرفته است.
ماه رمضانی رفتن
یکی از سنت های پسندیده دیگر«ماه رمضونی رفتن» است.درطول ماه رمضان وغالبا شب ها اقوام وخویشان وهمسایگان به دیدن یکدیگر می روند وبه قول معروف صلحه رحم به جا می آوردند .چنان چه کدورتی هم در بین باشد به گوشه ای می نهند وبا آغوش باز پذیرای همدیگر می شوند.در فرصت های مناسب اشعار خواجه وسعدی ودوبیتی های فایز دشتستانی را می خوانندوگاهی کسی که صدای دلنشین برخوردار است،آواز می خاندوشخص نی زنی،در نی می دمد.تفالی به قران مجید ودیوان حافظ می زند وبرای یکدیگر آرزوی بهروزی وقبولی طاعات می کنند.با چای وشیرینی وانجیرو کشمش ومغز بادام وگردو پذیرایی می شوند.معمولا کوچک تر ها به دیدن افراد مسن وبزرگ تر خانواده می روند.
رمضان در فرهنگ مردم استهبان
از گذشته دور مردم استهبان متدین وبه دیانت نامور بوده اندوفرایض دینی خود را به نحو احسن انجام می داده اندوحتی به پیشواز آن می رفته اند وبا عشق وعلاقه آمادگی خود را برای برگزاری هرچه بهتر آن اعلام می داشته اند.
آن چه درپی می آید مربوط به سی –چهل سال پیش است.گرچه برخی از این مراسم منسوخ شده ولی هنوز بسیاری از آنها به قوت خود باقی است.
کوله بارم بر دوش، سفری باید رفت،